อย่าลืม... ว่าเป็นเพื่อนเธอ~

ที่โรงเรียนประจำแห่งนึง ในภูเก็ต
ที่นั่น.. มีหาดหน้าโรงเรียนที่สวยมาก และ เด็กคนนึงที่กำลังนั้นดูหาดอยู่นั่น เขาชื่อ ซาคุ
ซาคุเป็นเด็กที่ ปกติจะโดนเพื่อนๆ แกล้งตลอด ไม่ว่าจะในห้องเรียน นอกห้องเรียน ในหอพัก ทุกทีเลยก็ว่าได้ เพราะเขา เป็นเด็กไม่ค่อยสู้คน เลยกลายเป็นว่า ถูกแกล้งตลอด....
มีอยู่ปีนึง มีเด็กนักเรียน เข้ามาใหม่ มาอยู่ห้องเดียวกัน อีกด้วย ม1/1 เขามีชื่อว่า มาเล็ค
มาเล็กเป็นคนแบบ อะไรก็ได้ เอาง่ายๆไว้ก่อน มาเล็ค เห็น ซาคุ ที่คอยเป็น กะสอบทรายให้เพื่อนทุกคนอยู่นั้น ในใจเขาจึงคิดฉายาให้ ซาคุว่า "Loser" โลเซอร์ ที่มีความหมายว่า ไอขี้แพ้

วันนึง ไม่รู้อะไรไปดลใจ มาเล็ค อยู่ ซาคุ ก็โดนมาเล็ค ต่อย ด้วยหมัดขวา ที่ แขนซ้ายแบบ เต็มๆแรง มากเวอร์ (นี้มึงกะจะเอากันตายเลยหรอไง) ซาคุ คิดในใจ พร้อมอาการหมดแรง ที่แขน กับลูกหนู ลูกเท่าช้างที่แขน.
ทุกวัน ทุกชั่วโมง เจอกันทีไร มันจะต้องต่อยไอซาคุทุกที และจุดพีค ที่สุดคือ มันเป็นเด็กหอเหมือนกันแถมอยู่หอเดียวกันอีกด้วย.. โธ่พระเจ้า (เสียงซาคุ อุทานเบาๆหลังห้องน้ำ พร้อมน้้ำตาที่ทนทุกข์สุดจะทน) โดยที่เจ้าตัวไม่รู้เลยว่า มีคนแอบฟังและดูอยู่เบื้องหลัง.

   ..... อยู่มานานวันนึง มาเล็ค ก็เที่ยวไปประกาศ ทั่วโรงเรียน ว่า """ ไอซาคุ มีกูเท่านั้นที่แกล้ง มันได้คนเดียว ถ้ากูรู้ว่าใครทำมัน กูเอาคืนให้หนักแน้ ""

ทางนี้>> ไอซาคุ คือแบบ งง มาก... นี้มันอะไรอีกล่ะเนีย????????

หลังจากข่าวนั้นถูกประกาศออกไป 1 สัปดาห์

ซาคุ ออกไปเดินเล่นแถวหาดหน้าโรงเรียน ระหว่างทาง บังเอิญไปเจอ กลุ่มนักเลงรุ่นพี่ 4คน พอก้มหัวได้ก็รีบเดินผ่านเลย แต่!!!! อยู่ๆมีเสียง กะโกนขึ้น! เฮ่ย?!! ไอโลเซอร์ (รุ่นพี่1ในนั้นเรียก) มึงจะไปไหน?

ซาคุ : เดินเล่นหน้าหาดครับ

รุ่นพี่ : มานี้ดิ!! พวกกูกำลังเซ็งๆ อยู่พอดี

ซาคุ : มีอะไรให้ผมช่วยหรอครับ

รุ่นพี่ : มา... เป็นกะสอบทรายให้พวกกูระบาย หน่อยเร็ว!!

ซาคุ ปฏิเสธ พร้อมกับวิ่งหนีจริงจังมากกก'กก

แต่สะดุด เดินทรายล้ม ก็โดนรุ่นพี่4 คนจับต่อยกันยาวไป...

สักพัก มาเล็ค บังเอิญเดินผ่านมาแถวนั้นพอดี เลยรีบตะโกนออกไปว่า "เฮ่ย!! ทำอะไรว่ะ" แล้วรีบวิ่งกะโดนใส่ รุ่นพี่4คนนั้นแบบ ไม่คำนึงถึงจำนวนคน..

ฝ่าย ซาคุ ///// นอนร้องไห้อยู่ บนหาดทราย...

แย่ จังเลยนะวันนี้ ต้องมาเจอกับรุ่นพี่ แถมไอ้หมอนี่อีก นี้ต้องเป็นวันโลกพินาศแน้ๆ (ซาคุร้องพร้อมอุทานออกมาเบาๆ) แต่ทว่าฝ่ายของมาเล็คนั้น ก็เละมาพร้อมการชัยชนะ ที่ ได้เอาชนะรุ่นพี่มาได้ ตั้ง 4 คน 

“เอ่า!! จะร้องอีกนานไหม? ” มาเล็ค เอ่ยถาม! พร้อมกับเดินไปดึงแขน ซาคุให้ลุกขึ้น แล้วก็พากลับหอพัก.....

ซาคุ ที่เห็นมาเล็คกำลังเจ็บอยู่นั้น จึงได้เอ่ยถามขึ้น “ให้เรา.. ทำแผลให้ไหม” 

มาเล็ค : ให้ไว้เลยๆ เจ็บชิบห*ย เลย ไอเห*ย

ซาคุ : งั้นอยู่นิ้งๆนะ เดียวจะทำแผลให้ ....

มาเล็ค : มึงทำแผลเก่งจัง เรียนเสริมหรอ?

ซาคุ : ฮ่าๆ... ป่าวหรอก กูทำแแผลให้ตัวเองบ่อยกว่า กะพริบตาสะอีก... 

มาเล็ค : ต่อไป... ใครทำมึงมาบอกกู!! เดียวกูจัดแมร่งให้หนักเลยไอพวกบ้านั่น...

ซาคุ : ขอบคุณ..... นะ 

เช้าวันต่อมาเวลา 05:00 น.

“เฮ่ย..... ซาคุ!! ตื่นได้แล้วโว้ย ไอขี้เซา!” เสียงมาเล็คตะโกนปลุก ให้ซาคุตื่น.... “อืมมม~.. จะตื่นทำไมเร็วขนาดนี้ นี้มันวันหยุดนะ” ซาคุตอบพร้อมบิดขี้เกียด และนอนต่อ..

สักพัก.. อยู่ๆก็มีเสียงตะโกนลั่น!! “โอ้ยยยยย~ ไอมาเล็ค บ้านมึงเขาปลุกคนให้ตื่นด้วยการ ต่อยแขนคนที่นอนหลับอยู่แบบสุดแรงหรอ?” ซาคุพูดพร้อมกับความเจ็บผสมกับการตื่นแบบหลับไม่ลงอีกแล้ว. :/

ซาคุ : ใหนมึงจะรีบตื่นไปใหน.. พูดมาสิ?

มาเล็ค : ไปเล่นน้ำทะเล กัน หน้าโรงเรียน!! เร็ว....

ซาคุ : ห๊าาา'าาา นี้มันพึ่จะ 05:25 น. เองนะ ใครที่ใหนเขาพากันเล่นเวลานี้กันล่ะ ไอบ้า!!! 

มาเล็ค : ก็..พวกเราไง! จะเป็นรุ่นแรกรุ่นบุกเบิกกันเลย ;)

ซาคุ จึงจำใจไป พร้อมกับความเจ็บที่แขนทั้งสองข้าง ไม่เคยได้หายเจ็บเลยสักวันเดียว... ตั้งแต่มีมาเล็คเข้ามาในชีวิต. 

สายที่สุด... ในหอ จึงได้กินข้าวเช้าเป็นหอสุดท้าย

“เร็วๆๆ เลยมาเล็ค สายแล้วๆ เล่นน้ำจนลืมเวลาเลย” เสียงซาคุพูดพร้อมกับรีบอาบน้ำ “มาๆ กูช่วยถูสบู่ให้ ช่วยๆกันจะได้เสร็จเร็วๆ” มาเล็คพูดแบบทั้งรีบทั้งรุกรน!!! ฝ่ายซาคุ เมื่ออยู่ในสถานะการณ์แบบนั้นก็ทั้งดีใจทั้งเขินทั้งรีบ ปนกันไป >//<

“อ่าว... หอใหนครบและพร้อมแล้ว ครูจะปล่อยแถวให้ไปกินข้าวได้” เสียงครูหอ กะโกนสั่งทุกหอดังลั้น

และแล้วในเวลา 07:45 น. ซาคุกับมาเล็ค ก็ได้เข้าถึงแถวขอหอตัวเอง และเป็นหอสุดท้ายที่ถูกปล่อยให้ไปกินข้าว พร้อมกับเวลากินที่เหลือแค่ 15น. เท่านั้น “หอราชพฤษก์ เนียสายตลอดเลยนะ” เสียงหอหญิงตะโกนประชด!! 

ในเวลา 08:00 น. 

หอประดู่ หอราชพฤษ์ หอกล้วยไม้ และ หอเฟื้อฟ้า ต้องพร้อมกันที่หน้าเสาธง เพื่อเตรียมตัวเคารพธงชาติเอาธงขึ้น... “เอ่า.. วันนี้ ซาคุ กับโรส ออกมาชักธง” เสียงครูหอ ตะโกนสั่ง พร้อมกับเสียงร้อง ฮิวว'ววฮ่าว

ของเด็กหอทุกหอ เพราะใครๆก็รู้ว่า โรสริน แอบชอบซาคุ อยู่โดยที่เจ้าตัวไม่เคยเอะใจเลยสักกะนิดเดียว....

หลังกิจกรรมวันหยุดนั้นผ่านไป.....

เช้าวันจันทร์... “โฮววว!! ไอซาคุ รอกูด้วย” มาเล็คตะโกนเรียกพร้อมกับวิ่งตามมา.. 

มาเล็ค : อะไร.. ว่ะ ห้องเดียวกันแท้ๆ ไม่คิดจะรอกันมั้งเลยไง?

ซาคุ : อ่าว.. นึกว่าไปแล้ว เราก็ไม่ได้รออ่าา

มาเล็ค : เมื่อกี่ทำธุระกับพี่คิมพึ่งเสร็จ อะดิ เนียโคตรรีบเลย เกือบไม่ทัน...

ซาคุ : ธุระ? ธุระอะไรกับพี่คิม? ธุระพวกวัยรุ่นแบบพี่คิดก็มีแต่.. สิ่งไม่ดีไม่ใช่หรอ~

มาเล็ค : เออหน่า~ มึงอย่ารู้เลย.... ปะๆ รีบเข้าห้องเรียนกันได้แล้ว

สถานที่ประจำของพวกเรา 2 คน

“เฮ่ย! นี่ไอซาคุ!!! ออกไปข้างนอกกันป่ะ” เสียงมาเล็คกะซิบบอก

ซาคุ : เฮ่ย~ ไม่ได้! เรากำลังเรียนกันอยู่นะ

มาเล็ค : นั้นแหละ... กูหมายถึง โดดเรียนกันป่ะ

ซาคุ : มึงจะบ้าหรอ! คาบคณิต เลยนะเว้ย ไอมาเล็ค!!!!!!

มาเล็ค : กูมีที่.. ที่ใครก็หาไม่เจอ...

ซาคุ : มึงไม่รู้จักอำนาจมืดของครูศจี สะแล้ว... แกสอนคณิต ได้โหดที่สุดแล้ว

มาเล็ค : ก็แค่อย่าให้แกจับได้ก็พอแล้วนี่!!! 

ซาคุ : เฮ่อ~ ไอบ้ามาเล็คเอ่ยยย'ยยย เอาว่ะ! ไปก็ไป! 

มาเล็ค : อย่างงี้สิว่ะ เพื่อนร๊ากก!! วันนี้คณิต 2 คาบติดๆ โดดเรียนยาวไป~ อิอิ^^

        ณ ด่านฟ้าอาคารเฉลิมพระเกียติ ที่สูง 17ชั้น

“เยี่ยม!! นี้หรอ? ที่ปลอดภัย?” เสียงซาคุ เอ่ยถามพร้อมกับไม่แน้ใจว่าตัวเองคิดถูกยังที่มา...

มาเล็ค : เออ!! ตรงนี้แหละเว้ย! กูมาส่องๆดูหลายวันแล้ว ไม่มีใครขึ้นมา และก็ไม่ใช่ที่ของใคร.

ซาคุ : ช่ายย~ ปลอดภัยจากครู ศจี ด้วย (ถุ้ย!!!!!!) สูงขนาดนี้ เขาเรียกไม่ปลอดภัยโว้ยไอบ้า....

มาเล็ค : ฮ่า ฮ่า ฮ่า ~ แต่วิวและลมทะเล พอเราได้มาชมมาสัมผัส มันก็รู้สึกดีใช่ไหมล่ะ?

ซาคุ : นั้นสิน่าา.. แบบนี้ก็โอเค แล้วล่ะ 

มาเล็ค : ชอบใช่ไหมล่ะ งัันเราเองที่นี้แหละ เป็นที่ประจำของพวกเราล่ะ ดีไหม?

ซาคุ : โฮ๊ะ!!! จัดไปเลย

พวกเขาสองคนก็เอนตัวนอน คุยกันมองท้องฟ้ากันตลอดมา เขาทั้งสอง ทำแบบนี้ด้วยกันมาตลอดระยะเวลา 7เดือน อย่างมีความสุขและสนุกสนานกัน ทุกๆวันจะต้องมีเรื่องเล่ากันตลอด อย่างไม่ซ้ำกันเลยสักวันเดียว..

และแล้ว..... ก็อยู่มาวันนึง! “นี้ๆ มาเล็ค เลิกเรียนแล้วเจอกันที่เดิมนะ ที่ประจำเรา” ซาคุ พูดบอกมาเล็ค

มาเล็ค : ได้สิ! ที่เก่าเวลาเดิมนะ!! แล้วเจอกัน

ซาคุ : ได้! แล้วเจอกัน.

♪♪♪ ตือ ตึง ตื่ง นักเรียนไป-กลับทุกคน ก่อนออกจากโรงเรียนกรุณาตรวจสอบกะเป๋าสัมภาระ ทุกอย่างให้เรียบร้อย ก่อนที่จะออกจากโรงเรียนด้วยคะ ตือ ตึง ตื้ง ♪♪♪ เสียงพี่เคน ประธานนักเรียนได้กล่าวประกาศเลิกเรียน. 

ณ ด่านฟ้า

“โฮ่ยยยยย!!!! ซาคุ เร็วๆสิ รีบๆขึ้นมาได้แล้วววว” เสียงมาเล็คตะโกนเรียกดังลั้นทั่ว อาคารแถวนั้น....

และซาคุ ก็ได้รีบวิ่งขึ้นไปด่านฟ้าอย่างรวดเร็ว เพราะความอายเกินจะทนเดินอยู่เฉยๆได้ >//<

ซาคุ : มึงจะบ้าหรอ ตะโกนเรียกกูตั้งแต่ด่านฟ้าเชียว! ไอสัส สายตานับ 10คู่หันมามองกูเพราะมึงอะ!!!!

มาเล็ค : อายเชียอะไรว่ะ?? กะแค่คนหันมอง ช่างมันไปสิ! 

ซาคุ : เออ.... กะกูอายอ่าาา~ ทำไงได้หว่าาา..

ซาคุ ยังพูดไปทันจบ มาเล็คก็ต้องพูดแทรก ระหว่างนั้นทันที “เฮ่ย! เดียวก่อนเลยเรื่องของมึงอะ ต้องนี้.. เรื่องของกูเด็จกว่าเยอะ!” พอมาเล็คพอจบปุบ ก็ตะโกนเรียก คนที่แอบอยู่ ห้องเก็บของให้เดินออกมา 

มาเล็ค : ซาคุ! นี้แฟนกู ชื่อนานา เป็นรุ่นพี่อ่ะ แต่เราคุยกันมานานแล้ว วันนี้พึ่งตกลงคบกัน 

ซาคุ : อ่อ~ เราชื่อซาคุ นะ เพื่อนสนิทของ มาเล็ค.

ซาคุ พูดพร้อมกับยิ้มๆ แต่ภายในนี้นั้น อารมณ์ต่างๆนานาๆ ล้นถ่วมทับ เกือบจะบรรยายาได้ แต่ก็ต้องกดอารมณ์นั้นไว้.