เรื่องราวต่อไปนี้ เป็นการบรรยายประสบการณ์ส่วนตัว ตั้งแต่เริ่มแรกของผมเองเลยครับ
เรื่องมีอยู่ว่า....
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีสามเณร 2รูป คู่สหายกัน ชื่อว่า อั๋นและยูกิ
1.สามเณรอั๋น อายุ 13ปี บวชได้ 1 พรรษาแล้ว
2.สามเณรยูกิ อายุ 15ปี บวชได้ 3 พรรษาแล้ว
ทั้งคู่ พักอยู่ ณ วัดแห่งนึงในจังหวัด ภูเก็ต.
อยู่มาวันนึง เวลาประมาณตี 2 เณรอั๋นได้ก่อวีรกรรมสุดจะอภัยให้ได้ที่วัด ขณะที่เณรยูกิ หลับอยู่. เมื่อเวลาถึงตี 4 เณรอั๋นจึงบอกถึงเหตุนั้นอันตนกระทำแล้ว แก่เณรยูกิ เมื่อเณรยูกิ ทราบแล้ว จึงกระวนกระวาย พร้อมด่าติเตียนเณรอั๋น ต่างๆนานา. เณรยูกิคิดว่า พวกเราทั้งคู่เป็นสหายที่ตัวติดกันตลอดเวลา เหล่าพระภิกษุสามเณรอื่นๆ และอุบาสกอุบาสิกาทั้งหลายต่างก็รู้ดีว่า พวกเราทั้งคู่ เป็นสหายที่ไม่ว่าจะทำอะไรก็ตามจะต้องไปด้วยกันเสมอๆ ปะดุจว่าตัวติดกันตลอดเวลา แม้ว่าเณรอั๋นจักหนีไปในตอนนี้ ยังไงโทษนั้นทุกคนจะต้องมองว่า เราร่วมด้วยเป็นแน้. ครั้นเณรยูกิคิดดังนั้นแล้วจึง พากันหนีออกจากวัดแห่งนั้นในทันที.
กรุงเทพฯ จุดเริ่มต้นของการพบและลาจาก
เมื่อทั้งสอง เดินทางมาถึงกรุงเทพฯ จึงได้ตกลงกันว่า พวกเราทั้งคู่ ควรที่จะแยกกันอยู่อาศัย แม้ว่าจะไม่อยากทำก็ตาม เณรอั๋นจึงเอ่ยขึ้นมาว่า "เราจะไปอยู่วัดโมลีฯ ในกรุงเทพฯ นี้แหละ แล้วจะเรียนบาลีต่อที่นั่น, เองก็หาเลือกวัดไกล้ๆเราก็ได้" เณรยูกิจึงกล่าวตอบกลับว่า "ไม่ล่ะ, แม้ว่าเราจะอยู่กันคนล่ะวัดแล้ว แต่ก็อยู่ในจังหวัดเดียวกัน เมื่อเราไกล้กันแบบนี้ ยังไงก็เจอกันทุกวันแน้ๆ เองอาจจะก่อเรื่องให้เราอีกก็ได้ อีกทั้งในกรุงเทพฯ ไม่สงบอย่างที่เราหวัง กิจของสงฆ์ต่างๆแลดูวุ่นวายมาก, เราจะไปที่อื่น" และเมื่อวันเวลาผ่านไป 4วัน เณรอั๋นกับเณรยูกิ ก็คืนห้องที่ตนเช่า แล้วแยกย้ายกันไปอยู่ที่วัดที่ตนหมายไว้แล้ว. เณรอั๋น เอ่ยถาม "เมื่อเองหาวัดได้แล้ว อย่าลืมโทรมาหาเราแล้วบอกเราด้วยนะ" แล้วจึงขึ้นรถแท๊กซี่ไป.
เริ่มต้นใหม่ใน วัดป่าอันห่างไกลความเจริญ
เณรยูกิได้คำแนะนำมาจาก หลวงพี่ท่านนึงที่เคยพบกันว่า มีวัดป่าแห่งนึงพึ่งเปิดใหม่ และสอนบาลี อยู่ที่อุบลฯ พร้อมกับให้เบอร์โทรศัพท์ของเจ้าอาวาสวัดนั้นไว้. แล้วเณรยูกิจึงเริ่มออกเดินทางไป ณ ที่นั้น.
ในเวลา 05:00น. เณรยูกิก็มาถึง หมู่บ้านท่าเสี่ยว จึงถามชาวบ้านที่กำลังเตรียมหุงข้าวแถวนั้นว่า "โยมป้าครับ รู้จักทางที่จะไปวัดดอนตาดไฮไหมครับ" ป้าเขาจึงตอบว่า "อ่อ... อยู่ทางโน้นจร้า เดียวป้าให้คนไปส่งเณรดีกว่าเนอะ" หลังพูดจบ ป้าเขาก็ตะโกนขึ้นมาว่า "พ่อ!!! เอ่ย! ตื่นยัง? ไปส่งเณรน้อยที่วัดให้หน่อยเร็ว" ครั้นจบเสียงเรียกนั้นแล้ว ลุงคนนึงก็เดินลงมาจากบ้านนั้น แล้วพาเณรยูกิไปส่ง....
วัดป่าดอนธรรมประดิษฐ์เจย์ดีศรีมูล
เมื่อไปถึงก็โทรหาเจ้าอาวาสให้ส่งคนมารับ เพราะว่า
วัดแห่งนี้เป็นเกาะ ตั้งอยู่กลางแม่น้ำมูลที่กว่างใหญ่ ระหว่างกำลังอยู่ริ่มแม่น้ำอยู่นั้น ก็มองเห็นแสงเล็กฝั่งตรงข้าม เมื่อแสงนั้นเข้ามาไกล้จึงได้รู้ว่า เป็นเรือที่จะมารับเรา "สวัสดีครับ อาจารย์" เณรยูกิกล่าวนมัสการพร้อมทักทาย เณรอีกรูปนึงที่มากับเจ้าอาวาส.
เณรยูกิคิดในใจว่า "เจ้าอาวาสถึงกับมารับเราด้วยตัวเองเลยหรอเนีย, แถมท่านยังดูไม่แก่อย่างที่คิดเอาไว้ก่อนหน้านี้เลย" สักพักเรือก็ได้หยุดเคลื่อนที่ลง เจ้าอาวาสลงจากเรือพร้อมกล่าวดังนี้ว่า "อ่าาา'าา! ถึงแล้วล่ะ วัดดอนตาดไฮยินดีต้อนรับ! ^^ ที่นี้ไม่มีไฟฟ้าให้ใช้และกุฏิแต่ล่ะหลังก็อยู่ห่างกันมาในป่าภายในเกาะแห่งนี้แหละ"
"ทำยังไงดีล่ะ? ไม่มีไฟฟ้าไม่มีเน็ต บลาๆ~ แต่..เอาเห่อะ!! ไหนๆก็มาแล้ว แถมปัจจัยจะกลับก็ไม่มีแล้วด้วย ลองลุยดูสักตั้งก็ไม่เสียหายอะไร" เณรยูกิคิดในใจ.
เวลาตี 4 ได้เวลาทำวัตรเช้า ซึ่งพระมหานพพร เจ้าอาวาสเป็นผู้นำ เป็นการสวดพร้อมแปล ที่เรียกว่า การสาธยายมนต์ ตี 5 ได้มีโอกาสฟังเทศน์ 6 โมงเช้าออกไปบิณฑบาตร พร้อมนำกรรมฐานไปด้วย 8 โมงเช้า พิจารณาอาหาร 9 โมงครึ่งเรียนบาลี อภิธรรม บาลีใหญ่ และทรงจำปาฏิโมขภิกฺขุ ฯลฯ หลังจากนั้นก็ปลีกวิเวก ดู อิริยาบท 4 ก่อนจะมาทำวัตรเย็นอีกครั้งตอน 6 โมงเย็น
แรกๆ ก็ทำใจยากอยู่ เพราะการอยู่การปฏิบัติ ต้องเป็นไปตามวินัยเป๊ะๆ แต่พอผ่านไปได้ 1เดือนก็เริ่มรักและชอบที่นี้มากขึ้น เป็นความสงบสุขที่ไม่เคยได้สัมผัสมาก่อนตั้งแต่บวชมา 3ปี
ได้เรียนรู้อะไรต่างๆมากมาย ไม่ว่าจะเป็นสิ่งที่สามเณรพึ่งกระทำ ต่อพระภิกษุ หรือว่าจะเป็นการขึ้นธรรมาศ เทศนา การเดินบิฑบาตที่ทรหด บนถนนที่เก่าจนหินในยางมะตอย บนถนนโผล่ เดินไปพร้อมความเจ็บปวด^^ แรกๆ ตอนเดินผมยังมี สดุ้งบ้าง ตะแคงเท้าเดินบ้าง ตัวหยิกตัวงอเพราะเจ็บบ้าง แต่หลังๆก็ชินจนได้
ได้ทรงจำ ศีล227ข้อ เป็นภาษาบาลี ได้ทรงจำ บท กัจจายนสูตร และได้เรียนรู้ เรื่องจิต เจตสิก การเกิดดับของจิต ที่เกิดขึ้น-ตั้งอยู่-และดับไป.
วันเวลาผ่านไป 1ปี บนเกาะแห่งนั้น วันที่จะได้ใช้สิ่งที่ได้ร่ำเรียนมาจากเกาะแห่งนี้ก็มาถึง เมื่อวันสอบบาลีได้มาถึง ผม! เณรยูกิ จึงได้ตั้งใจพร้อมกับคิดว่า "เราจะตอบแทนอาจารย์นพพร ด้วยการสอบให้ผ่าน! ให้ได้เลย" หลังจากการสอบอันหนักหน่วงนั้นผ่านไปไม่นาน ผลสอบก็ได้ออกมา! เป็นอันว่า ผมสอบผ่าน~ เย้!!
ไม่อยากคิดเลยว่าช่วงชีวิตนึงในการบวชผมจะได้ปฏิบัติจริงถูกต้องตามหลังพระธรรมวินัย ยาวนานตลอด1ปี
**สิ่งที่วัดแห่งนี้สอนและสิ่งที่ผมได้รับ**
-เป็นสามเณรกลุ่มแรกที่ศึกษาในวัดแห่งนี้
-สอบได้นักธรรมเอก
-เป็นสามเณรระดับ "มหาเปรียญธรรม"
-พึ่งรู้ว่าอยู่ในป่าที่ไม่มีเน็ตและไฟฟ้า ได้!!
-ได้รับความเมตตา ความอบอุ่น ความปิติยินดีที่นี้
-ได้เทศนาให้ญาติโยมได้ฟังบนธรรมาศ
-ได้ปฏิบัติกิจอันเณรพึงกระทำด้วย มีล้างเท้าให้พระภิกษุหลักจากกลับมาจากบิฑบาต และล้างมือให้อาจารย์หลัง ฉันข้าวเสร็จเป็นต้น (กิจเหล้านี้มีบัญัติไว้ในปิฏก)
°•สรุปบทท้ายก่อนลาสิกขา•°
สามเณรอั๋น บวชได้ 3พรรษา สึกตอนอายุ 16ปี
สามเณรยูกิ บวชได้ 5พรรษา สึกตอนอายุ 18ปี
===============================
ขอบคุณที่อ่านจนจบ
สุดท้ายนี้ผมขอให้ผู้อ่านทุกๆท่าน
"มีความสุข พบเจอแต่สิ่งดีๆ"
•[บาลี]•
นตฺถิ ปญฺญา สฺมา อาภา
แสงสว่างเสมอด้วยปัญญไม่มี
∆
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น